Od ponad dwudziestu lat żyję obrazem, słowem i kadrem. Moje ręce na co dzień budowały język reklamy
– gładki, skuteczny, oswojony. Przez lata tworzyłem rzeczy piękne, ale obce.
Przystosowane do cudzych oczekiwań, wygładzone do granic rozpoznawalności.

Długo nie miałem odwagi pokazywać tego, co naprawdę we mnie – co chropowate, pęknięte, nieregularne.
Ale od około roku wychodzę z ciszy. Wystawiam na światło własne obrazy.
Bez filtra. Bez zgody na estetyczne kłamstwo.

Tworzę cykle graficzne, w których ciało staje się znakiem, emocja – fakturą, a niepokój – kompozycją.
Operuję czernią i bielą, czasem tylko jednym kolorem, jak krwią pod skórą. Moje prace są surowe,
czasem brutalne, czasem ledwie szepczące.

Nie interesuje mnie ładne. Interesuje mnie prawdziwe.
To, co nie daje spokoju.
To, co zostaje z widzem na długo po obejrzeniu.

Nie tworzę dla wszystkich. Tworzę dla tych, którzy czują – nawet jeśli nie potrafią tego jeszcze nazwać.

Sobiesław Książek